Hiç yeteneklerinizden, başarılarınızdan şüphe ettiğiniz oldu mu?

Statünüze, kariyerinize öyle ziyadesiyle emek sarf ederek değil de şans eseri ulaştığınızı düşündüğünüz?

O kadar alkışı, övgüyü hak edecek bir şey yapmadığınızı da…

Hatta sırf bu yüzden kendinizi biraz kaba olacak ama sahtekâr gibi hissettiğiniz oldu mu?

Çok mu?

 O zaman ailemize hoş geldiniz.

 “Nasıl yani, böyle bir aile mi varmış?”

 Olmaz olur mu?

İşte karşınızda

-İmposter sendromu ailesi- ve aile bireylerinin şahane (!) özellikleri…

Efenim başarılarınız ve becerileriniz ortada, lakin bir türlü bunun haklı gururunu yaşayamıyorsunuz.

Aynısını başkası yapınca samimiyetle o kişi ve elde ettikleri için  “Helal olsun, ne kadar çalışkan, ne kadar azimli, tebrikleri, takdirler ”i ardı ardına sıralıyorsunuz.

Sıra kendinize gelince “Bu kadar alkışı hak edecek bir şey yapmadım ki, şansım yaver gitti, tesadüf  eseri, bunda bir şey yok ki” cümleleri ile yetersizlik hissi bir yandan

İnsanları kandırıyormuşsunuz hissi başka bir yandan sıkışıp kalıyorsunuz.

Hatta abartıp, bazen sanki biri çıkacak da “Artık oyunun sonu,  hadi bakalım her şeyi itiraf et, seni sahtekar” diyecek hissi ile kıvranıp duruyorsunuz.

Başarıyı içselleştiremiyor, performans kaygısı yaşıyor, yetersizlik hisleri ile kendinizi fazla hafife alıyor, mükemmeliyetçilikten bir türlü eyleme geçemiyorsunuz. (hepsinin olmasına gerek yok ama tanıdık geldi mi?)

Aaa bir de kendinizi tek zannediyorsunuz, yani bütün bunları koca dünyada bir tek siz yaşıyorsunuz.

Öyle mi?

Şekercim biz kocaman bir aileyiz. İnan, çok kalabalığız sadece sorun şu herkes kendi yetersizlik hissinden ve şüphelerinden dolayı kafasını kuma fazlasıyla gömdüğü için,

bir yandan da “Ya bu şüphelerim doğru çıkarsa” diye kimselerle konuşmadıkları için

ve evet kimse kendisinde de benzer durum olduğunu dillendirmediği için kendinizi tek zannediyorsunuz.

 Dadadaaam karşınızda aile büyüklerimiz.

Şimdi daha bir dakika önce aileniz olduğu gerçeğiyle yüzleşmişken aile büyükleri biraz ağır gelebilir ama emin olun onları zaten tanıyorsunuz.

Örneğin Einstein da , Tom Hanks, Kate Winslet, Maya Angelau da bu ailede… Sevindiniz değil mi, hadi itiraf edin ama madalyonun diğer yüzünü çeviriyorum şimdi.

Öyle ki bu hislerden kurtulmanızı sağlayacak bir başarı sınırı yok. İsimlere bakar mısınız, nasıl bir sınır olabilir ki?

Peki  nasıl kurtulacağız?

Efenim öncelikle “tek olmadığınızı” kabul ederek başlayabilirsiniz, çoğu başarılı kişinin de benzer kaygıları taşıdığına da unutmayınız.

Bakmayın siz insanların bunu yüksek sesle dillendirmediklerine çünkü muhtemelen onlar da kendilerini tek zannediyorlar. Ahhh bu başa bela “yalnız ben ”hali.

Bu arada ille de başarılı kişilerin başına bela değil bu sendrom.

Yaptıklarınıza geri bildirimler almaya çalışın, “çifte standart” uygulamasında hanenize eklenen puanları bir kalemde şans faktörüyle açıklamayın, uygulamanın ismine bakın.

Bol bol konuşun, yaptıklarınız, şüpheleriniz, ortaklıklarınız…

Yetmiyorsa da daha fazla farkındalık için psikiyatristinize başvurun😊

Resim: ALLIN

Lara UTKU İNCE

 23 Ocak 2023