Önce katılımcısı ardından eğiticisi olduğum harika bir atölye çalışması, içinde bulunmaktan gurur duyduğum bir ekip. Artık kaçıncısı olduğunu hatırlayamadığım, her 3-4 ayda bir 8 haftalık program şeklinde düzenlenen çok dönüştürücü bir atölye.

Mart ayınınki geçen hafta başladı, ama benim buraya bunu post olarak koyma sebebim, niyeti olanların bir sonraki için programlarını, yoğunluklarını buna göre ayarlamalarına yönelik şimdiden bir hatırlatma.

Haftada 3 saatle de olur mu, tabii ki olur gene çok şey öğrenilir, gene kendinize ya da diğer katılımcılara dair çok şeye temas edersiniz.

Ama ben biraz daha fazla mesai yapmıştım, (o yüzden koyuyorum zaten, bu sonraki atölye hatırlatmasını) atölye aralarındaki o bir hafta 20 yılın mektupları-günlükleri arasında kaybolup kendimi tekrar ve tekrar anlamaya çalışmıştım. Ve sonunda travma-kadın-yazı üçgeninde gidip gelirken tam da ortalarındaki “ben” ile ilişkim çok farklı bir boyut kazanmıştı.

Atölyede yazdığım bir mektup, başkasının anlatma niyetine girdiğinde bile çok yanan canını sarmalamış. Bir diğerinin öyküsü, aramaktan vazgeçtiğimi bile unuttuğum bir yanıtı gecenin bir vakti rüya olarak gelip kucağıma bırakıvermişti.(İkisine   de tekrar çoook teşekkür ederim)İyileşmeye, iyileştirmeye başlamıştık, çünkü travmalarımızı yazıyla sözcüklere dökebilmeye başlamıştık, bazen öykü, bazen şiir, bazen mektup...

Zihninizde hala canlanmadı ise ben size ne olmadığını da söyleyeyim malum bazı şeyleri tariflemek için çok işe yarayan bir yöntemdir.

 Örneğin bu bir terapi hizmeti değil, iyi gelmesine  rağmen asla ve kata böyle bir iddiası yok..

Bu bir yaratıcı yazarlık atölyesi de değil, yazma pratiğini, yazıyla ilişkinizi geliştirse de  teknik bilgi vermek gibi bir gayreti kesinlikle yok…

Peki bu atölye ne?

Bu kendinizle ve başkalarıyla temas edebilmeniz için

Yazı kapısından geçebilmeniz için bir fırsat… hem biliyor musunuz o kapıdan geçerken sözcükler sizi asla yalnız bırakmıyor, hiçbir şeye olmasa da buna kefilim : )