İnsan hayallerini kabul etsin ya da etmesin tam da hayatının ortasına konumlandırır, her sabah uyandığında, her gece başını yastığa koyduğunda ona huzuru da huzursuzluğu da veren hayalleri, bazen yavaş yavaş ama bazen olabildiğince hızla elinden kayar gider, işte o hızlı kayıplar, “hayal çökmesidir”.

Hayallerimiz çökünce ondan geriye kalan ise sadece bir boşluk değil, hayatımızın kalanını yavaş yavaş içine çeken bir kara deliktir.  İşte ilk dönemlerde dikkatimizi başka bir şeye veremememiz, başka bir şeyle gerçek anlamda temas edemememiz, hatta bazen bize ilginç gelse de hiçbir şey hissedemememiz bile bu çekilmedendir. Çünkü hayaller giderken –ilk başta- hayatımızı küçültür.

Peki senin hangi hayallerin çöktü, giderken hayatından neleri götürdü ve sen o hayatla neler yaptın?

Henüz yapmadıysan da yapabileceklerini düşün.

Çünkü “insan” her zaman kendisindeki bir kara delikten çok daha büyüktür.